Mcz. Ireneusza bpa Sremu (304). Św. Bazylego Nowego (ok. 944). Mccz. Awiwa, Filla, Iskoja, Agniusza oraz mccz. Anny, Ałły, Larysy, Moiko, Gaffy i innych (ok. 375). Św. Malchusa, mnicha syryjskiego (IV).

IRENEUSZ, biskup Sremu, męczennik (Swiaszczennomuczenik Ijereniej, jepiskop Sremskij), 26 marca/8 kwietnia. 

Żył w drugiej połowie III i na początku IV w., za panowania prześladujących chrześcijan cesarzy Maksymiana i Dioklecjana. 

Bogobojny Ireneusz sprawował funkcję biskupa miasta Srem (Sirmium), położonego nad rzeka Sawą, na zachód od Belgradu. Gorliwy obrońca wiary i wytrwały głosiciel Słowa Bożego był żonaty (do V w. biskupi mieli żony) i miał dzieci. Pewnego razu gubernator miasta Probus polecił uwięzić Ireneusza i zmusić go do wyrzeczenia się jego wiary. Jednak biskup niezachwianie trwał w swej wierze, nie godząc się na złożenie ofiary pogańskim bożkom. 

Gdy groźby i tortury nie odniosły rezultatu, Probus rozkazał sprowadzić rodzinę Ireneusza, aby przekonała go do odrzucenia Chrystusa. Czcigodny biskup nie dopuścił do tego, by najbliżsi grzeszyli pod przymusem. Sam umocnił ich w wierze i po raz kolejny oświadczył, że nie wyprze się Jedynego Boga. Gdy kilka następnych miesięcy spędzonych w lochu nie zmieniło jego stanowiska, Probus rozkazał ściąć go mieczem, poćwiartować i szczątki wrzucić do Sawy. Miało to miejsce 26 marca 304 r. 

Na wizerunkach święty przedstawiany jest jako stary, siwobrody starzec, mający na sobie biskupie szaty. Układ dłoni świętego nie odbiega od zwykłych wyobrażeń: prawa jest uniesiona w błogosławieństwie, lewą trzyma Ewangelię.

BAZYLI NOWY, mnich (Prepodobnyj Wasilij Nowyj), 26 marca/8 kwietnia. 

Urodził się około 844 r. Już w młodości wybrał życie mnisze. Udał się w góry i tam mieszkał w samotności i ciszy służąc Bogu. Za rządów cesarza Lwa Mądrego urzędnicy państwowi przypadkowo spotkali go i wzięli za szpiega. W celu wymuszenia jakoby zdobytych przez niego wiadomości, poddano go wielu torturom. Jednak dzięki pomocy Bożej wyszedł z nich nietknięty. Uratował się przed rozszarpaniem przez lwy oraz utonięciem w morskich głębinach. W cudowny sposób przybył do Konstantynopola i został przyjęty przez mieszkańców jako "człowiek święty". 

Św. Bazyli posiadał dar proroczy, a siłą swej modlitwy uzdrawiał chorych. Świętością życia zaskarbił sobie szacunek samego cesarza i innych dostojników. Zmarł około 944 r. mając sto lat. 

Święty uważany jest za orędownika chorych na febrę oraz patrona gorzelni. Jego kult nie wykracza poza Azję Mniejszą.

MALCHUS SYRYJSKI, mnich (Prepodobnyj Małch Sirijskij), 26 marca/8 kwietnia. 

Pochodził z Antiochii w Syrii. Jeszcze w młodości zostawił rodzinny dom i w 337 r. zamieszkał w Pustelni Chalcedońskiej. W ówczasnych czasach z powodu najazdów Saracenów nawet w monasterze nikt nie mógł czuć się bezpiecznie. Poganie wzięli Malchusa do niewoli i jako niewolnika oddali pewnemu bogaczowi. Święty z pokorą przyjął to co było mu sądzone i oddanie mu służył. Pan rozkazał, aby ożenił się z jedną z jego niewolnic, która również była chrześcijanką. Tak też się stało. Małżonkowie postanowili razem nieść trud niewoli, lecz żyli w czystości, jak brat z siostrą. 

W 359 r. Malchus i jego żona zdecydowali się uciec. Gorliwie pomodlili się i ruszyli w daleką drogę. Jednak pan szybko zauważył ich spisek i wraz ze swym sługą na wielbłądach udał się w pościg. Uciekinierzy skryli się do napotkanej przydrożnej jaskini, która jak się okazało była zamieszkiwana przez lwią rodzinę. Zwierzęta nie ruszyły Malchusa ani jego małżonki, jednak gdy do wnętrza wszedł pan ze sługą, lwica rzuciła się na nich i rozszarpała. Następnie przyjaźnie popatrzyła na uciekinierów, wyprowadziła lwiątko z ukrycia i odeszła.

Na wielbłądach swego pana małżonkowie odjechali w bezpieczne miejsce. Następnie żona Malchusa wstąpiła do żeńskiego monasteru, a on sam powrócił do Pustelni Chalcedońskiej. Tam historię swego życia i cudownego uratowania się z niewoli opowiedział mnichowi Hieronimowi, który ją zapisał. Mnich zmarł w końcu IV w.